کد مطلب:153813 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:119
سخنرانی ابن زیاد در بصره
چون فرمان حكومت كوفه به دست ابن زیاد رسید از خوشحالی پر درآورد و به این جهت در بصرهاعلان عمومی كرد و مردم اجتماع كردند، ابن زیاد به منبر رفت و با مردم بصره با این جملات سخن گفت:
همانا امیرالمؤمنین یزید مرا حاكم كوفه گردانید و فردا عازم كوفه ام به خدا قسم برای
من هیچ كاری مشكل نیست و هیچ ملامتی متوجه من نخواهد شد و هر كه با من به مخالفت برخیزد او را به سختی مجازات می كنم و شمشیرم برای دشمنان آماده است.مردم بصره! عثمان بن زیاد بن ابی سفیان را خلیفه و جانشین خود قرار دادم از ایجاد اختلاف و فتنه بترسید بخدائی كه جز او خدائی نیست اگر بشنوم كسی به مخالفت برخاسته نه تنها او را گردن می زنم بلكه فامیل و بستگانش را به قتل می رسانم، افراد زیردست را به جرم مافوق مؤاخذه می كنم تا همگی تسلیم گردند و هیچ مخالفی وجود پیدا نكند.
من فرزند زیاد و شبیه ترین انسانها به او هستم [1] .
نكته: ابن زیاد ملعون برادرش عثمان را جانشین خود قرار داد لیكن بی شرمی و افتضاح این است كه ابن زیاد بر خلاف قانون مقدس اسلام به استلحاف پدرش به ابوسفیان افتخار می كند، و موضوع دیگر در تشبیه كردن خود به زیاد نظر به شقاوت و خونریزی زیاد دارد و می خواهد به این وسیله مردم را تهدید نماید.
همانا امیرالمؤمنین یزید مرا حاكم كوفه گردانید و فردا عازم كوفه ام به خدا قسم برای
من هیچ كاری مشكل نیست و هیچ ملامتی متوجه من نخواهد شد و هر كه با من به مخالفت برخیزد او را به سختی مجازات می كنم و شمشیرم برای دشمنان آماده است.مردم بصره! عثمان بن زیاد بن ابی سفیان را خلیفه و جانشین خود قرار دادم از ایجاد اختلاف و فتنه بترسید بخدائی كه جز او خدائی نیست اگر بشنوم كسی به مخالفت برخاسته نه تنها او را گردن می زنم بلكه فامیل و بستگانش را به قتل می رسانم، افراد زیردست را به جرم مافوق مؤاخذه می كنم تا همگی تسلیم گردند و هیچ مخالفی وجود پیدا نكند.
من فرزند زیاد و شبیه ترین انسانها به او هستم [1] .
نكته: ابن زیاد ملعون برادرش عثمان را جانشین خود قرار داد لیكن بی شرمی و افتضاح این است كه ابن زیاد بر خلاف قانون مقدس اسلام به استلحاف پدرش به ابوسفیان افتخار می كند، و موضوع دیگر در تشبیه كردن خود به زیاد نظر به شقاوت و خونریزی زیاد دارد و می خواهد به این وسیله مردم را تهدید نماید.
[1] حياة الامام الحسين ج 2/ ص 255 - طبري ج 7 / ص 241.